Comfortzones en verbeeldingskracht

Ik coach mensen die zaken in hun levensloop of loopbaan willen aanpakken. Ze houden van hun vak, maar bijvoorbeeld de samenwerking met collega’s of met de baas loopt niet lekker. Of ze zijn blij met hun gezin, maar maar ze komen niet meer aan zichzelf toe en dat wringt. En dan gaat het schuren en komt er een moment dat ze in actie willen komen. Een coachgesprek helpt dan om te leren hoe je dit aan kunt pakken. Ik vind het bijzonder dat er in vrijwel elk coachtraject een moment van twijfel komt. Omdat het lastig kan zijn om uit je bekende patroon te stappen. We zeggen dan dat je uit je comfortzone moet zien te komen. Makkelijker gezegd dan gedaan. Vaak wil een coachee het liefst weer terug in het oude patroon. Ik hoor mensen dan zeggen: eigenlijk valt het misschien ook wel mee, ik hoef misschien helemaal niet echt te veranderen! Ik zie dan voor me dat iemand met veel moeite een eind tegen de berg omhoog geklommen is. De tocht is soms best moeilijk en kost energie. Vlak voor de top is er dat moment dat het allemaal wel mee lijkt te vallen, dus waarom verder gaan? Juist dat is het cruciale moment in een coachtraject. Want nog een of twee stappen en je kunt over de top kijken. Daar kijk je uit op de plek waar je wilt zijn. Je hebt dan letterlijk zicht op je droom. Daarna lijkt de coachee vanzelf te gaan, in hoog tempo vaak, recht op het doel af. Dit proces heeft alles met verbeeldingskracht te maken. Elke nieuwe werkelijkheid wil immers eerst gedroomd worden. En elke kleine stap die je zet buiten je comfortzone brengt je weer iets dichter bij je doel. Je moet altijd eerst iets loslaten om ruimte te maken voor het nieuwe.

Voor welke droom zou jij uit je comfortzone stappen?